O rymotworstwie i rymotworcach/Część III/Sillius Italicus
| <<< Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | O rymotworstwie i rymotworcach | |
| Pochodzenie | Dzieła Krasickiego dziesięć tomów w jednym | |
| Wydawca | U Barbezata | |
| Data wyd. | 1830 | |
| Miejsce wyd. | Paryż | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
| |
| ||
| Indeks stron | ||
W podeszłym już wieku przedsięwziął i dokonał obszernego dzieła drugiej wojny Punickiej. Rymotworca ten za czasów Domicyana, Nerwy i Trajana najwyższe dostojności piastując, konsulatem nakoniec był zaszczycony. Czyniąc wzmiankę w rytmach swoich o wojnie Sarmatów, oznacza, iż były pisane za czasów Domicyana. Pliniusz młodszy w jednym liście wspomina, iż ten pierwszy z Rzymian naśladowca Wirgiliusza, kupiwszy miejsce, gdzie był grób jego, jak do świątnicy tam uczęszczał.
Marcyalis wielbiciel wspomina o dziele jego.
Perpetui nunquam moritura volumina Sili
Qui legis, ut Latia carmina digna toga.
Tegoż w jedynastej xiędze pięćdziesiąte Epigramma obwieszcza, jako zaniedbane zwłoki Marona gdy u właściciela ubogiego były w dzierżeniu, Sylius ich nabył, i oddał cześć winną, podobnemu sobie.
Jam prope desertos cineres et sancta Maronis
Nomina, qui coleret pauper et unus erat.
Silius oplatæ succurrere censuit umbræ,
Silius et vatem non minor ipse colit.
Zaginione jego poema wynalazł w czasie zboru Konstancyeńskiego Poggiusz Florentczyk, w klasztorze Benedyktynów S. Galla. Zawiera w sobie xiąg, albo raczej pieśni siedemnaście.
