Oda VI. Do Jana Rywockiego, Jezuity
| Przekład: Ludwik Kondratowicz. |
Do Jana Rywockiego, Jezuity.
| Quae nos, Rywoci, tot rea cladium Damnamus olim saecula... |
Rywocki! skarżym złe nasze wieki,
A nam zazdrościć będą na ziemi:
Pewno potomek kiedyś daleki
I nasze czasy nazwie złotemi.
W oczach motłochu przeszłość się błyszczy,
Zło nieobecne złem się nie mieni,
Starość złe rzeczy w pamięci zniszczy,
A świetnym dziejom doda promieni.
Iluż to królom, co już zrzucili
Scenę królewską i władcze imię,
I teatralny płaszcz z koszenili,
Potomność przyda cnoty olbrzymie!
Tryumfujący wśród ludów tyla,
Król Macedonów uchylił czoła,
Płakał, wspomniawszy imię Achilla,
Że mu dorównać w chwale nie zdoła.
A wielki Cezar, patrząc zazdrośnie,
Macedończyka, jak Boga, chwali.
Rzeczom błyszczącym blasku narośnie,
Gdy je postawim w pewnej oddali.
Lecz mąż roztropny, co prawdy szuka,
Nie waży lekce współczesnych rodu;
Jemu z przeszłości idzie nauka,
A przyszłość — meta jego zawodu.
Do czegóż — pytam — do czego zda się
Wychwalać wieki, com ich nieświadom?
Ja, w bohaterskim żyjący czasie,
Mamże zazdrościć dziadom, pradziadom?
Ferdynand Drugi czyż się nie zbliży
Do takiej chwały, jak Karol Piąty?
A Urban rzymski czy stoi niżej,
Niźli ów wielki Leon Dziesiąty?
