[200]V. BÓŁGARSKIE.
(Z Karadżicja.)
1.
Dewojcze mlado, jubawo!
Nemoj mi mina prez dwori,
Nezadawaj mi jadowe,
Malko le mi sa moji-te:
Ta szto da czine s twoji-te?
Dewojcze mlado, jubawo!
Ti f mene gledaj, ja f tebe,
Da ti ispiszem lice-tu
Na Turcka bela hartija:
Da nose majci, da widi
Kakwo sam ljubъf zaljubil,
Katu fidancze f gardina
Proletno wreme f maija,
Koga cwjeće-te cafte.
2.
„Stamato mome, Stamato!
Za tri godini koszule-ta neje prana.“
„„Czini dobro, operi ja!““ —
„Nemam sapun, da ja trija.“ —
Twoje lice raki-sapun;
Czini dobro, operi ja.““ —
„Nemam woda, da ja plawe.“
„„Twoji crne oczi dwa bista kladenca:
Czini dobro, operi ja.““
„„Nemam peralca, da ja pera.“
„„Twoji bjeli race dwe peralci:
Czini dobro, operi ja.““
[201] [202]3.
Szetnała se kadъn Mitra
Niz lozja-ta Radowiszci,
Da nabere bjelo grozde.
Dogleda ja patarcze-to,
Ta na mitra goworesze:
„Ojle Mitro, kadъn Mitro!
Neberi mi bjelo grozde,
Bjelo grozde Radowiszko;
Cje te fate, cje te wrze.“
4.
Jowane, galeno dete!
Jowana majka galila,
Presno go mleko ranila,
Rojno go wino pojila:
„Rasti mi, rasti, Jowane!
Da si te majka ożeni,
Da si se s tebe raduwa!“
[203]
|
|
[200] [201]V. BÓŁGARSKIE.
(Z Laradżicja.Karadżicja.)
1.
Dziéweczko młoda, kochana!
Nie mijaj mnie idąc przez dwór,
Nie zadawajże mi żalu,
Boż go mało mam własnego?
I cóż począć jeszcze z twojim?
Dziéweczko młoda, kochana!
Ty patrz we mnie, a ja w ciebie,
Odmaluję lica twoje
Na tureckiéj białéj karcie,
I dam matce, by widziała,
Jaką miłą pokochałem,
Taką jako kierz w ogrodzie
Podczas wiosny w samym maju,
Kiedy kwiciem obsypany.
2.
„Stamato chłopcze, Stamato!
Od trzech lat koszula twoja nie prana.“
„„Zrób mi łaskę, i ją opierz!““
„Nie mam mydła, by ją potrzeć.“
„„Twoje lica ostrém mydłem:
Zrób mi łaskę i ją opierz.““
„Nie mam wody do płókania.“
„„Twoje czarueczarne oczy dwa bystre zdroje:
Zrób mi łaskę, i ją opierz.““
„Nie mam kałki do chlastania.“
„„Twoje białe ręce są dwie kałki:
Zrób mi łaskę i ją opierz.““ —
[202] [203]3.
Przechodziła panna Mitra
Pod winnicą Radowicza,
Żeby nabrać białych gronek.
Lecz wypatrzył ją dozórca,
Tak do mitry się odzywa:
„Ejże Mitro, panno Mitro!
Ej nie ruchaj białych gronek,
Białych gronek Radowicza,
Jak cię schwycę, to cię zwiążę.“
4.
Iwanek, dziecko kochane!
Iwanka matka pieściła,
Świéżém go mlekiém karmiła,
Winem czerwoném poiła:
„Rośnij mi, rośnij Iwanku!
By cię matka ożeniła
I pociechy się dożyła!“
|
