Oda II, 4 (Horacy, tłum. Siemieński, 1916)

(Przekierowano z Pieśń II, 4)
<<< Dane tekstu >>>
Autor Horacy
Tytuł Do Xantia
Pochodzenie Ody Horacyusza
Wydawca Karol Sechorz
Data wyd. 1916
Druk W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd. Kraków
Tłumacz Lucjan Siemieński
Tytuł orygin. Ne sit ancillae
Źródło Skany na Commons
Inne Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron


DO XANTIA FOCEJA.
IV.
Ne sit ancillae tibi amor pudori.

Nie wstydź się, Xancie, żeś twe zapały
Ku służebnicy kornej skierował;
Wszak i Achilles w Bryzejdzie białej
Na zabój się rozmiłował.

Ajax wszechwładny pan branki swojej
Tekmessy, przecież w niej zakochany —
Atryd zwycięski buszując w Troi
Gorzał ku pannie porwanej,

Gdy Tessalczyka mieczem wróg zbity
Padał, Hektora ubyło ramię;
A Grek zmęczony na mur odkryty
Darł się i szalał w Pergamie.

Kto wie, blask jaki spłynie na zięcia
Rodziców Filis twej jasnowłosej
Co ma krew w żyłach króla lub księcia
Ponękanego przez losy.


Nie myśl, żeś dziewkę prostą z ulicy
Wyszukał sobie; bo kto, jak ona
Wierna i szczera — z podłej rodzicy
Nie może być urodzona.

Rączka i liczko i zgrabna nóżka
Tak mię podbiły, że w głos ją chwalę;
Lustr kończącego ósmy, staruszka
Jak mię znasz, nie bój się wcale.




Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Horacy i tłumacza: Lucjan Siemieński.