[178]Sonet 114.
Do Laury.
O duszo słodka! zdobna wszelką cnotą!
O której tyle dźwięczą moje pieśni.
W której uroków wątek, jak najwcześniej
Nieba przedziwną doskonałość wplotą —
Czemuż twe lica przypodobam? — oto
Liliom i różom, jakich dusza nie śni —
I Aniołowie tobie są rówieśni.
Którym skroń zdobi promieniste złoto.
Z twojemi chwały gdy pieśń z ust mych wzlata.
Radbym, by mogła mieć u stóp, jak słońce,
Don, Nil i Olimp — aż po świata końce!
Lecz — iż nie może wszystkich części świata
Zbiedz, niech więc dźwięczy w stronie, którą dzieli
Apenin, w pośród Alp i mórz topieli. —
