[90]Sonet 22.
Tejże treści co poprzedni.
Szczęśliwszej jak ja łodzi, co odbieży
Krzywd i zdrad morskich, nikt nie zapamięta!
Gdy jej osada zbożną czcią przejęta
Korne kolano zgina u wybrzeży;
Ni się z wolności swojej cieszy szczerzej
Więzień, gdy z szyi precz mu spadną pęta,
Jak ja, gdy widzę, że jest precz odjęta
Broń, co tak długo z mym się Panem mierzy.
O wy! co miłość rymem uwielbiacie!
Serdecznych wieści wieszcza, korną głową
Uczcijcie! choć się zbłąkał był chwilowo.
Bo więcej Chwały Bogu w Majestacie
Dawa zbłąkany jeden, niźli Święci
W liczbie dziewięcidziesiąt i dziewięci. —
