[232]Sonet 225.
Zwycięzki krzewie! coś zwykł wieńczyć czoła
Tym, którym z miecza lub jest z pieśni chwała,
Nieraz, w twej sprawie, ileż trosk mi zdziała
Dola naprzemian smutna lub wesoła!
O ty, coś jedno z nim! co nie dbasz zgoła
O zaszczyt inny, tylko: byś zuchwała
Miłości słodkie więzy wciąż deptała,
Przeciwko którym nikt i nic nie zdoła —
Niczem też tobie piękność powierzchowna:
Złoto, kamienie, barwy szat motyle,
Słowem skarb wszelki niczem jest przed tobą!
Twe wdzięki nawet którym nic nie zrówna
Za nic masz sobie! — chyba tylko, ile
Czystości duszy twojej są ozdobą! —
