[256]Sonet 255.
Com wprzód oskarżał — teraz siebie bronię,
I własną sprawę mieć poczynam w cenie.
I owo niegdyś lube mi więzienie,
I cios tak długo tkwiący w mojem łonie.
Bo odkąd, znagła Park zazdrosnych dłonie
Stargały więzy, których nie wymienię
Za wolność żadną, gdyż mi nieskończenie
Ten grot jest miły co mi w piersi tonie,
Wyznam: że nawet w chwile najłaskawsze,
Miała na sobie dusza moja zawsze
Przedwczesnej śmierci pożądane piętna —
Raczej westchnieniom niż uśmiechom chętna —
Nad wolność ceniąc swej niewoli pęta —
I rada z ran swych umrzeć uśmiechnięta. —
