[99]Sonet 29.
Gdybym mógł sądzić: że przez śmierć ugodzę
Myśl, co miłością serce mi przejada,
Zdawnaby w trumnę moja postać blada
Padła z brzemieniem co ją gnębi srodze.
Ale że nie wiem: czy w tej ciemnej drodze
Nowy nie czyha ból. czy nowa zdrada,
Gdy duch mój więcej wolą swą nie włada,
Przez pół zostaję i przez pół odchodzę.
Niechby, zawzięcie krwi niejednej chciwa
Ostatnim drgnąwszy ciosem już, cięciwa
Pierś mi rozdarła choćby jak najwścieklej!
Miłości, albo śmierci zwę Anioła! —
Oba mię w barwy swoje przyoblekli,[1]
Czemuż do siebie żaden mię nie woła? —
