[280]Sonet 291.
O! nasza krucha i ułomna chwało,
Co cieniem będąc, nosisz Piękna miano.
Pocóżeś, w zmowie z mą serdeczną raną,
Sobą tak nikłe ozdobiła ciało?
Bo, iż Bóg nie chce, by szczęśliwość całą
Jednemu tylko z krzywdą wszystkich dano,
Przeto swą hojność na tę zlał wybraną,
Której na ziemi długo być nie miało!
Nie — takiej drugiej niema i nie będzie,
Ani nie było. I świat, w swym obłędzie
Szczęściem nie znalazł jej — choć szukał wszędzie...
W czas pierzchła! Smutny duch mój niech pamięta:
Że ta doczesna wdzięków jej ponęta
Lśni dziś blaskami przedwiecznego Święta! —
