[140]Sonet 75.
Tak mię już zmogła tęschność i zawzięta
Wewnętrzna walka, że coraz ogniściej
Nadzieją gardzę, mając w nienawiści
Wszystko, co serce siecią żądz mi pęta.
Cóż, gdy czarowna oczu jej ponęta
Znów z pomsty wszelkiej duszę mą oczyści,
I już zdobyte biorąc z rąk korzyści,
W dawne mię smutki wtrąca uśmiechnięta!
Bywało — kroki moje gdy odwiodę
W bezdroża uczuć — w żywej mam pamięci,
Że jest niewolą za tem iść, co nęci —
Wybrałem jednak iść na własną szkodę —
Czemu? — bo dusza w drodze swej zbłąkana
Już tylko umie szukać sobie pana. —
