Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie/Nemon
Na Żmudzi nadniemeńskiéj krąży takie podanie: Żeglarze przybyli z zamorza, żeglowali w górę Niemnem, doszedłszy do ujścia Dubissy, dowiedzieli się o wyroczni będącéj blisko źródeł téj rzeki; z radości więc, że drogę do téj świątyni znaleźli, śpiewali: Sze radom, tuśmy odkryli, co było przyczyną nazwania miejsca Szeradzia, dziś miasteczko Seradnik. Upłynąwszy Dubissą w górę całą milę, wypoczywali na brzegu z żołnierstwem swojém, gdzie stanąwszy obozem, rzekli: Czekiszkim znoka, utkwijmy chorągwie. To dało powód nazwaniu Czekiszek, dziś mieścina tak zowiąca się. Daléj płynąc, dostali się w puszcze niezmierne, gdzie natrafiając wiele przeszkód do dalszéj podróży, mawiali: E-ira gałas, niema końca; to miejsce nazwane zostało Eiragołłą i tak do dziś się nazywa. Lecz, gdy posunąwszy się wyżéj rzéką, dalsze usilności przekonały, że można dojść do zamierzonego celu, śpiewano śpiew, oznaczający radość, że jest koniec: Bet ir gałas, ztąd nazwanie miejsca Betygoła. Wódz tych żeglarzy i wędrowników nazywał się Nemon; od niego rzeka, po któréj pierwszy żeglował, wzięła miano Niemna.
_056.png){kind=link}
_057.png){kind=link}