Poezye. Serya pierwsza/Po burzy

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Maria Konopnicka
Tytuł	Po burzy
Pochodzenie	Poezye. Serya pierwsza
Wydawca	Gebethner i Wolff
Data wyd.	1888
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron

›››

Po burzy.

O Panie! Ty po burzy dajesz tęczę światom,
Podnosisz słabe główki pochylonym kwiatom,
Rozwijasz skrzydła ptasząt i ostatnią chmurę
W rozjaśnionego słońca przystrajasz purpurę...

∗
∗ ∗

Do jutra cicha wioska ochłonie z przestrachu:
Ktoś wesprze zgiętą jabłoń, ktoś krokwie na dachu.
I zanim młoda jutrznia z wschodu się wynurzy,
Szczęśliwi wsi mieszkańcy zapomną o burzy.

∗
∗ ∗

O Panie! Ty konieczne żywiołów niesnaski
Z oblicza ziemi ścierasz prawicą swej łaski,
I nie zostawiasz śladu klęski albo troski,
W przejrzystych sferach ciszy, gdzie masz tron ojcowski.

∗
∗ ∗

Ach! czemuż w piersi ludzkiej, rozbitej od gromu,
Zamiast ciszy i tęczy jasnego pierścienia,
Pozwalasz, aby grzmiały głucho, pokryjomu,
Echa burzy duchowej, trujące wspomnienia?

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.