[235]Juliuszowi Mien.
Omdlały rącze fantazyi loty:
Już na szczęśliwe wyspy nie płynie,
Aby odnowić ludziom wiek złoty
W czarów krainie.
Dzisiaj myśl ludzka schodzi pod ziemię,
Z trudem kamienne żłobi koryto,
By wydrzeć mocy, która tam drzemie,
Zdobycz ukrytą.
Przygasło dumnych pragnień żarzewie;
Sny bohaterstwa, marzenia chwały,
Wielkie natchnienia — w życiu i śpiewie
Zwolna przebrzmiały.
Dziś ludzkość trwożnie patrzy przed siebie,
Szukając nowej gwiazdy przewodniej,
I o codziennym rozmyśla chlebie
Dla tych, co głodni!
[236]
Żal nam stubarwnej tęczy, co blednie,
Cudownych marzeń, co blask swój tracą;
Lecz ludzie muszą prawdy powszednie
Zdobywać pracą.
Żal nam poezyi w pieśni i czynach,
I bohaterów żal nam pochodu;
Lecz ludzkość musi myśleć o synach
Ginących z głodu.
