Noc, noc wieczysta, głuszą przedbytową
Otacza kręgi drgające istnienia —
Noc i pierwotny eter, bez skupienia,
Bez związku z światów fizyczną budową,
Swą jednolitą nicość rozprzestrzenia,
Z której dopiero falę światów nową
Wirami mgławic skłębionych pierścienia
W przyszłości twórcze wyprowadzi słowo.
Noc, noc wieczysta! W jej bezwładnej czczości
Żaden istnienia odblask nie zagości;
Nic się nie zmienia, nie drga, nie posuwa
I nic nie mierzy tej pustej wieczności;
Tylko Duch Świata bezustannie czuwa
I przyszłych istnień z siebie nić wysnuwa.
