O tak, masz słuszność! Tyś w mej duszy żywa,
Jak gałęź bluszczu na skale zwieszona,
Co nieśmiertelną zielenią okrywa
Pustkę i nagość jej łona.
O tak, masz słuszność! Tyś w mej duszy żywa,
Jak ptak, co znalazł krzew wśród rumowiska,
I choć się zmierzcha, leci tam i śpiéwa,
I nie wie, że noc już blizka.
O tak, masz słuszność! Tyś w mej duszy żywa,
Jak zdrój, co w blaskach rzuca się ze szczytu,
Co z wiecznych lodów życie swe dobywa,
I szumi pieśnią zachwytu.
O tak, masz słuszność! Tyś w duszy mej żywa,
Jak lepsza część jej, jak jej boże znamię,
Jak żyw jest ból ten, co się w niej ukrywa,
Jak wszystko, co nam nie kłamie!
