Prorok (hebr. nabi) w języku biblijnym człowiek, mówiący z natchnienia i nakazu bożego, nie zaś wyłącznie, jakby na to wskazywał w greckiem tłumaczeniu biblji użyty wyraz „profetes“, ten, który przepowiada przyszłość. Za czasów Samuela powstały u Żydów t. zw. szkoły prorockie, zgromadzenia pobożne, których członkowie kształcili się w prawie narodowem, historji, poezji i muzyce. Prorocy byli doradcami ludu w sprawach wewnętrznych i zewnętrznych, karcili go i napominali, tępili obce obyczaje i wpływy religijne i doznawali za czasów królestwa z tego powodu prześladowań ze strony królów, prowadzących inną politykę, jak np. król Manasse w państwie judzkiem. W czasie wygnania i niewoli babilońskiej dążeniem proroków było utrzymać lud w wierze przodków, chronić go od bałwochwalstwa i podtrzymywać w nim nadzieję powrotu i wolności. Niektórzy z nich przepowiadali upadek państwa żydowskiego i przyjście Mesjasza, jako idealnego króla i zbawcy narodu. Egzegeci biblijni dzielą proroków na starszych, którzy nie przepowiadali przyszłości, lecz głosili ludowi wolę bożą, jak Eljasz i Elizeusz, i młodszych, którzy zostawili spisane przepowiednie. Ci zaś dzielą się na 4 proroków większych, jak Izajasz, Jeremjasz, Ezechjel i Daniel i 12 mniejszych, którymi są: Ozeasz, Joel, Amos, Abdjasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Habakuk, Sofonjasz, Haggai (Aggeusz), Zacharjasz i Malachjasz (ob.
Żydowska religja, 3).
