Przybytek (namiot, tabernaculum) w czasie wędrówek Izraelitów na pustyni namiot przenośny z desek, pokrytych od wnętrza złotą blachą, a od góry poczwórnym dachem z tkanin i skór, służący do przechowania arki przymierza i jako miejsce nabożeństw i ofiar. Dzielił się na obszerny przedsionek, zwany miejscem świętem, w którem znajdował się stół chlebów pokładnych, złoty świecznik siedmioramienny, ołtarz kadzielny i przybory do składania ofiar. W drugiej, mniejszej części przybytku, czyli „w miejscu najświętszem“, stała arka przymierza, zawierająca tablice prawa, naczynie z manną i laskę Aarona. Do miejsca „świętego“ wchodzić mogli tylko kapłani, do „najświętszego“ tylko arcykapłan raz w rok w święto zwane Dniem pojednania. Przybytek był otoczony dziedzińcem, którego część przeznaczona była dla wiernych, składających ofiary, a część dla kapłanów i lewitów. Na dziedzińcu stał ołtarz całopalenia i umywalnia miedziana.
