Słońce, jako przedmiot kultu religijnego uznawały religje pierwotne, indogermańskie, semickie, turańskie, amerykańskie i dotychczas uznają religje plemion, zwanych dzikiemi, w Afryce i Australji. Kult słońca jest albo bezpośredni, uznający za bóstwo samą tarczę słoneczną, jak np. kult słońca cesarza Aureljusza w Rzymie (sol invictus) i kult Amenofisa IV w Egipcie, albo pośredni przez uosobienie siły naturalnej i czczenie jej pod postacią bóstwa. Bóstwo słoneczne było w niektórych religjach, jak np. u Asyryjczyków i Babilończyków, bogiem najpotężniejszym, uważanym za „sędziego bogów i ludzi“. U Persów Ormuzd był jednem z dwóch bóstw, walczących o panowanie nad światem, przeciwstawieniem bóstwa ciemności i śmierci (Arimana). Tak samo egipski Osiris walczył z Tyfonem, germański Baldr z Lokim. U Greków Apollo, bóstwo słoneczne, był bogiem muzyki i poezji.
