Savonarola Hieronim (Fra Girolanio), ur. w r. 1452 w Ferarze, stracony w Florencji w r. 1498. Był zakonnikiem dominikańskim i przeorem klasztoru św. Marka w Florencji. Swojemi kazaniami wywierał potężny wpływ na współczesnych. Żądał reform na polu politycznem i kościelnem, a po wypędzeniu Medyceuszów z Florencji założył tam republikę demokratyczno-teokratyczną, ogłaszając Chrystusa królem, a lud florencki Jego namiestnikiem. Przytem pozostał wierny nauce Kościoła katolickiego i bohaterem życia ascetycznego. Reformę rozpoczął od własnego zakonu. Wyłączył klasztor, którego był przeorem, z prowincji lombardzkiej i przeprowadził w nim najściślejsze przestrzeganie reguły zakonnej. Jego zatarg z papieżem Aleksandrem VI nie powstał na tle dogmatycznem, lecz politycznem i był spowodowany przez to, że Florencja pod jego wpływem skłaniała się ku Francji i wzbraniała się przystąpić do ligi, utworzonej przez papieża, cesarza niemieckiego, Medjolan, Wenecję i Aragonję. Wezwany przez papieża do tłumaczenia się, nie stawił się w Rzymie, za co został zasuspendowany, a gdy nie przestawał prawić kazań, w których nie oszczędzał Aleksandra VI z powodu jego występnego życia, został obłożony interdyktem. Równocześnie wzrosła opozycja arystokracji florenckiej przeciw republikańskim reformom Savonaroli i spowodowała nieprzychylną dla niego zmianę usposobienia ludu. W r. 1448 został wraz z dwoma dominikanami uwięziony, stawiony przed sąd i wraz z nimi skazany na śmierć przez powieszenie, a po wykonaniu wyroku ciało jego spalono i popioły wrzucono do Arna. W nowożytnych Włoszech sławiony jako bohater narodowy, Savonarola nie był reformatorem w rodzaju Lutra, gdyż do końca życia pozostał wierny nauce Kościoła i swojej regule zakonnej, a żądanie reformy kościelnej odnosił tylko do obyczajności kleru i kurji rzymskiej.
