Sybillińskie księgi. Według podań, sięgających VIII wieku przed Chr., istniały w Grecji i w Azji Mniejszej wieszczki, zwane Sybillami, przepowiadające w stanie ekstazy przyszłość miastom i państwom. Najgłośniejsza była Sybilla z Erytrei na wybrzeżu jońskiem, która przepowiadała Hellenom upadek Troi. W starożytnej Italji była Sybilla, zwana kumejską (od Cumae), która ofiarowywała Tarkwinjuszowi Starszemu 9 ksiąg a wkońcu sprzedała mu 3 księgi wróżb, które wraz z innemi proroctwami przechowywano na Kapitolu aż do jego pożaru w r. 83, w którym uległy zniszczeniu. Potem na polecenie senatu zebrano w Grecji i w Azji Mniejszej nowe księgi sybillińskie i umieszczono na Kapitolu, które znów spaliły się w czasie pożaru Kapitolu z początkiem V wieku. Istniała więc w zamierzchłej przeszłości cała literatura sybillińska, którą w II wieku przed Chr. zajęli się helenizujący żydzi w Aleksandrji i dorabiali przepowiednie sybillińskie z wyraźną tendencją wykazania wyższości religji żydowskiej i narodu izraelskiego ponad innemi. W czasie prześladowania chrześcijan w II w. po Chr. poczęli się powoływać na te księgi pisarze chrześcijańscy i dorabiali do nich nowe przepowiednie, wróżące upadek państwa rzymskiego. W ten sposób powstało dochowanych dotychczas 14 ksiąg sybillińskich, będących mieszaniną poglądów pogańskich, żydowskich i chrześcijańskich. Pochodzenia wyłącznie chrześcijańskiego są księgi szósta i ósma, zawierające hymn na cześć Chrystusa i krzyża, opis Zwiastowania i Narodzenia, przepowiednie królestwa bożego na ziemi, nauki moralne, przestrogi przed pogaństwem i t. p. Księgi te, odnalezione w XVI w., wydał w r. 1828 kardynał Angelo Mai według rękopisu, znalezionego w Medjolanie i dwóch rękopisów rzymskich.
