[568]
3. Rada od szczurów złożona.
Kot myszobój wszystkie szczury
Tak obrócił w konfitury
I tak całe zniosł ich plemię,
Jakby je zagrzebał w ziemię.
Mało co się w murach kryje,
Czwartym z intrat groszem żyje;
Myszoboja ta hołota
Za dyabla ma, nie za kota.
Więc raz ten kot zagorzały,
Gdy po dachach w ogniu cały
Szuka żony, tegoż czasu
Gdy zażywa z nią szabasu,
Pozostała szczurów rada
Kapitułę w kącie składa,
A w nagłej bardzo potrzebie,
Jakby kuta pozbyć z siebie;
Mąż roztropny, dziekan szczurzy,
[569]
Zdanie swoje tak wynurzy:
Że najzdrowsza jest robota
Dać dzwonek do szyi kota,
Bo tak gdy się czaić będzie,
Każdy go posłyszy wszędzie
I do nory zemknie sobie;
Niemasz lepszych rad w tej dobie!
„Zgoda, mospanie dziekanie,
„Nie zdrowszego nad to zdanie:
„Lecz któż dzwonek przypiąć zdoła?“
„Ja nie pójdę!“ — jeden woła,
„Byłbym głupi!“ — rzecze drugi;
Tak dalece, że niedługi
Sejm spełzł szczurzy bez korzyści.
O! jak się to często iści
W kapitułach zakonniczych,
Często nawet w kanoniczych:
Już nie z szczurów ta się składa,
A na niczym kończy rada;
Dwory same tak sejmują,
W poradników obfitują;
Jak przyjdzie do wykonania,
Każdy się od niego schrania!
W. Jakubowski.
• PDF 
• MOBI 
