Rymotwórcy
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Rymotwórcy |
Pochodzenie | Klejnoty poezji staropolskiej |
Redaktor | Gustaw Bolesław Baumfeld |
Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie |
Data wyd. | 1919 |
Druk | Drukarnia Naukowa |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cała antologia |
Indeks stron |
BARTŁOMIEJ ZIMOROWICZ.
„RYMOTWÓRCY“.
(Z „SIELANEK”).
...Niemało (1663)[1].
|
- ↑ Rymotwórcy. Część sielanki B. Zimorowicza p. t. „Winiarze“. O „Sielankach Ruskich“ patrz: objaśn. do str. 87. Jeden z najmocniejszych (jakkolwiek w rubasznych słowach) sądów o upadku smaku i poczucia prawdziwej poezji, który zaczął się w tym czasie; porównaj: Potockiego „O tłómaczach i prawdziwej poezji“ (str. 281) a także (z innych względów) fraszkę Kochan. na str. 260.
Niepłatne — niewarte, nicwarte; Cyntius — przydomek Apollina, boga poezji; słowom ogony związuje — rymuje; mądre panienki — Muzy: ich tajemnice skryte — tajemnice poezji, sztuki; poniewolną weną — t. j. wymuszoną poezją (wena — „żyłka poetycka“, talent poetycki); Kamena — Muza poezji; bęsiów — bękartów; podmiotnych — podrzuconych; bez wdzięku — bez wdzięczności, bez wdzięcznego odgłosu.