Słowa Najświętszej Panny (Mickiewicz, 1899)
| ←Słowa Chrystusa | Słowa Najświętszej Panny Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) Poezye religijno-gnomiczne Adam Mickiewicz |
Panicz i dziewczyna→ | |
1. Pamięć ludu mojego obcisnęła serce moje dwunastu taśmami płomienistemi, i czułam zawsze tkwiące w sercu dwanaście węzłów, zawiązanych na pamiątkę ludu mojego.
2. Żyłam Izraelem i w Izraelu cała, jako oblubieńcem i w oblubieńcu.
3. Przewiewały mię nawskroś westchnienia jego, łzy jego wszystkie ściekały w serce moje. Pełna byłam bólów jego, ale nadziejami jego jako pierzem porastałam, nosiłam się po Izraelu, żądzami jego jako skrzydłami sięgałam niebios.
4. Odtąd przez pierś moją, jako przez noc letnią, pogodną przechodziły łyskania, pierś moją oświecały; łyskania bardzo szerokie i ciche.
6. Aż miłość moja zamieniła się w iskrę widomą i duch mój cały otoczył ją i tylko w nią patrzył.
6. I poczułam w łonie bijące dziecię jako drugie serce, a dawne serce moje utuliło się i ucichło.
7. I wypowiedziałam światu całą miłość moją jednem słowem Pańskiem, które stało się ciałem; odtąd żyłam w Synie moim i Synem moim.
8. Ale przez pierś moją jako przez dzień gorący zaczęły przebijać się pioruny i serce moje stało się pełne mocy jako gromów; rozpromienianie się moje siecze ciemności złe; unoszona miłością depcę zło i na dnie piekła roztłaczam je.
9. Otaczam ziemię dłoniami mojemi, jako niebem błękitnem, i w każdej chwili, na każdem miejscu, każdemu dobremu duchowi zapalam się i świecę gwiazdą ranną.
_314.jpg){kind=link}
_315.jpg){kind=link}
