Słowniczek gwary ludu zamieszkującego wschodnio-południową najbliższą okolicę Nowego Sącza/S
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słowniczek gwary ludu zamieszkującego wschodnio-południową najbliższą okolicę Nowego Sącza |
| Podtytuł | Wsie: Zawada, Nawojówka, Brzeziny, Kunów, Jamnica, Poręba, Bielowice i Dąbrówka polska |
| Data wyd. | 1891 |
| Druk | Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
sachratám, ás, sachratać (komu), schlebiać komu, celem wyłudzenia jakiéj rzeczy.
samny, adj. Samná godzina, pora w któréj się msza św. (zapewne summa) odprawia.
se zam. sobie (powszechne).
sekuruję, es, sekurować zam. assekurować.
sekuracyjá zam. assekuracyja.
setnie, adv., dużo, siła.
sfijám sie, ás sie, sfijać sie = zwijać się.
shałasić, v. tr., połamać, poburzyć, porozwalać, porozrzucać.
sharnasić, v. tr., tyle co shałasić.
siaratám sie, ás sie, siaratać sie (z kim), witać się serdecznie lub żegnać (n. grüssen). „Siaratáł sie z niem na dróge.“
siepię, es, siepać, v. tr., mocno ciągnąć, targać (p. L.); comp. posiepać. „Brode mu posiepáł“ (potargał).
siérotka, i, s. f., stokrótka.
skalpiérz, a, s. m., szkaplerz.
skałba, y, s. f., szpara między drzewami w ścianie chałupy.
skamieć, v. intr., skamienieć.
skapucieć, także zejść na kaput, podupaść, przyjść do nędzy.
skarpny, śkarpny, skartny, adj., mało jedzący i źle wyglądający, suchy (o człowieku).
skarucha, s. f., kora zdarta z drzewa. Skaruchy używają szewcy do butów.
skazić sie, zepsuć się, nie przyjść do skutku. „Wesele sie skaziło“ tz. nie przyszło do skutku, rozchwiało się.
śklę, is, śklić, n. intr., łgać zręcznie, blagować; ośklić kogo, ołgać, oszukać.
skraucę, ys, skrauceć, v. intr. 1) miauczeć (o kocie), 2) molestować, sklamrzyć (żebrak proszący o jałmużnę).
skróny, p. króć.
skryjomie, adv. pokryjomu, tajemnie, sekretnie.
ślipeć, a, s. m., gzik koński (gastrus equi).
slufám, ás, ślufać tabakę, zażywać, niuchać.
śmigám, ás, śmigać, v. intr., wywijać np. batem. 1) „Śmigaj na kónicki niek sie kółka tocą...“ (śpiewka). 2) róść prędko w górę, wybujać (o ludziach i drzewach).
smiłunek, u, s. m., zmiłowanie, litość, miłosierdzie. „Prosić smiłunku.“
smok, s. m. najczęściej żartobliwe przezwisko.
smolę, is, smolić, v. tr., pić dużo (o trunkach).
smyśny, adj., ładny, zgrabny (p. Kos.)
śpasuję, es, śpasować, v. intr. (z niem.), żartować, figlować.
śpekulát, a, s. m., przemyślny człowiek; przezwisko swata, (p. posłaniec).
śpilować. Słowo to używane jest w 3 osobie w znaczeniu: służy komu, do twarzy jest. „Śpiluje mu w tym kapelusie.“
śpilowny, adj., 1) dobry, zdatny, odpowiedny; 2) cięty, zmyślny, zdolny (o takim, który niejednę rzecz sam z siebie bez nauki zrobić potrafi).
srogi, adj., bardzo duży. „Srogie wąsy.“
starám, ás, starać, v. tr., zbierać, gromadzić, składać. „Duzo nastarali piniędzy.“
stawiám sie, ás sie, stawiać sie, stawiać sobie dom (powszechne).
śturám, ás, śturać, v. tr., 1) pchać, żgać; wyśturać, np. ryby z dziury wypchać, wypędzić; 2) w zn. lekkiej roboty ręcznéj: dłubać. „Pośturáłem buty (lub worek)“ tz. zrobiłem trochę około butów.
ścielę, es, swać = słać (Dąbrówka polska).
śwarnukám, ás, śwarnukać na kogo, krzyczeć na kogo, łajać kogo; comp. ośwarnukać kogo.
swarzę, ys, swarzyć na kogo i swarzyć sie, (p. L.).
śwejndrám, ás, śwejndrać lub śwajndrać (po niemiecku), gadać źle po niemiecku, szwargotać (o żydach).
świniák, s. m., (powszechne).
