Słownik etymologiczny języka polskiego/śmierć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śmierć, p. mrzeć; pierwotne smirzć nie istnieje, jest smierzć (do dziś na Podgórzu) i śmirć (nader rzadkie już w 15. wieku; psałterze i biblja nie znają innej formy prócz dzisiejszej); lit. smertis, pożyczka. Przymiotnik śmiertny, już w 15. wieku zastępywany przez jedynie dziś używane (czeskie ?) śmiertelny; śmiertelnik (por. greckie brotos, to samo), nieśmiertelność; śmiertność tłumaczy w psałterzu i ‘ścierw’; u Potockiego żartobliwie śmiertuszka. Zastępują śmierć licznemi wyrazami, jak goła i i. Czasownik: uśmiercić. Pomijam złożenia, śmiercionośny itp. U wszystkich Słowian tak samo: czes. serb. smrt, smrtan, ‘śmiertelny’, itd.
