Słownik etymologiczny języka polskiego/śmierdzieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śmierdzieć, prześmiardł; smard, ‘plebeius’, to jest śmierdziuch, pogardliwa nazwa ‘oracza, chłopa’, w ustach pasterza, woja i pana; smard i śmiardł taka sama prapolska różna postać jak zarno i ziarno, darski i dziarski, i bynajmniej nie odmieniona wedle śmierdzieć. Są tylko dwie postaci: smĭrd- i smord- (p. smród); i na Litwie tak samo, tylko tam smird- i smard-: smirdżiu, smirdēti, ‘śmierdzieć’, smirsti, ‘zaśmierdzieć się’, smirdas, ‘śmierdziuch’ (łotew. smirds, pożyczka co do znaczenia z rus. smierd, ‘chłop’); i smardas, ‘smród’; e jest może w łac. merda, ‘łajno’; inni łączą tu niem. Schmerz, ‘ból’, i Schmeer, ‘tłuszcz’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. smrdĕti, smrżdą, itd.; w aktach 12. i 13. wieku zmurdones, ‘chłopi’.
