Słownik etymologiczny języka polskiego/źrenica
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
źrenica, słoworodem ludowym do źreć (p. źrzeć), ‘patrzyć’, zamiast pierwotnej zienicy, prasłowiańskiej; cerk. zěnica; rus. zienki, zienok, ‘oczy’ i ‘źrenica’, ziechat’, poziejat’, ‘patrzyć’. Już w obu psałterzach ta mylna postać: »jako źrzenice oka«. W słowniczku 1532 r.: »jirzenica, pupilla«, tamże: »jirzące sąmnienie«, o »skrupulatnem« sumieniu.
