Słownik etymologiczny języka polskiego/zostać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zostać, zamiast dawniejszego ostać, p. Tam wspomnieliśmy o dwojakiem ostać: odstać i obstać; i zostać było również dwojakie; my dziś tylko drugie znamy: zostać, pozostać, pozostawić, pozostałość, ale od 14. do 16. wieku znano i pierwsze: »czemu jeś mię został« (‘opuścił’), »grzeszniki zostające (‘odstające od’) zakona«, »zostawion jest« (‘opuszczon’), psałterz, »nie chcieli tego zostać« (‘opuścić’), biblja; jeszcze u Kochanowskiego: »przodków swych zostać masz sobie za lekkość«. Dziś nam już i zostać bywa za mało; w pozostać trzy przyimki skupiliśmy, na co dawniej jednego starczyło.
