Słownik etymologiczny języka polskiego/ostać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ostać, ostanę i ostoję, p. stać; w 14. do 16. wieku, jak i ostawić, nieraz zamiast dzisiejszego zostać, zostawić: »ani ostał cielców«, ‘nie zostawił’, właściwie: ‘nie odstał (od) cielców’, »ostaliście pana«, t.j. ‘opuściliście’, »ostawszy kościoła«, ‘odstawszy od kościoła’, »bych ciebie ostała«, biblja; poszło to z od-stać, nie z ob-stać; tak samo w psałterzach: »ale ja nie ostał jeśm kaźni twoich«, »acz ostali są zakona mego«, — »ale ostaną li«, psałterz puławski; dwa różne zupełnie złożenia, z od- i z ob-, spłynęły więc razem: ostatek, ostatni, ostateczny, od tego, ‘co się ostaje, zostaje’; ale: ostańcie, ‘zostańcie’, »w bojaźni bożej ostał«, »ostanie w umowie«, t.j. obstanie.
