Słownik etymologiczny języka polskiego/żelazo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żelazo, żelazko, żelazny, Żeleźniak, żelazisty; od 15. wieku narzeczowo, bardzo rozpowszechnione: zielazo; r. 1500 zieleźnik, ‘garnek żelazny’. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. żelězo. Lit. gel(e)żis, prus. gelzo; przymiotnik gel(e)żinis, nasze żelazny (przyrostek -n, nie -ĭn). Już Stanko 1472 r. tłumaczy ‘verbena’ między innemi wyrazami (chościsko najdowolniej tu stosowane, boć tylko od mniemanej nazwy Popiela wyszło) i przez żeleźnik, a Marcin z Urzędowa twierdzi, że to ruska nazwa; otóż tu dowód, że te ruskie nazwy nieraz z polskich wyszły, bo żeleźnik polega na mylnem tłumaczeniu polskiem z niem. īsarna (eisern).
