Słownik etymologiczny języka polskiego/Dzietrzych
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Dzietrzych, z niem. Dietrich (Theoderich), u nas, jak u Czechów (za ich wzorem?), przechodzi już w 15. wieku stale w Wietrzych, więc w Dialogu o śmierci (około r. 1450): »Sampsona wielmi mocnego i Wietrzycha obrzymskiego (olbrzymi, zamiast Werony, Dietrich von Bern) śmierć pomorzyła«; tak samo w nazwach miejscowych: kujawskie i małopolskie Wietrzychowice nazywają się Dzietrzychowicami (r. 1392 Boguslaw de Dzietrzichowice, r. 1393 Boguta de Wetrzichouicze), a tak samo i witrychem obezwaliśmy niem. Dieterich. Dodaję kilka nazw miejscowych od innych niemieckich imion: Dziećmiarki, Dziećmiarowo, Dziećmarowice, od imienia Dietmar (Thietmar; diot, ‘lud’); Bartatów pod Lwowem z Bartoldesdorf; Lubraniec, dawniej Ludbrańc, z Liutbrand; Jerzmanów od Hermana; Iwonicz od Iwona; Jaszczułtowice od nord. Askolda; Godprzydowa od Gotfried; Gierałty od Gerold; Guncerzewice, Gącerzewo od Günther (por. rycerz); albo Łańcut z Landshut, Lanckorona z Landskrone; Fulsztyn, Melsztyn, z niem. -stein, i t. d.
