Słownik etymologiczny języka polskiego/dziewa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziewa, dziewica, dziewka; dziewczyna, dziewczę (oba słowa przejęli Rusini); liczne zdrobnienia; dziewoja (rzadki przyrostek, częstszy u Czechów); znaczyła pierwotnie ‘kobietę’, jako »dojącą« (karmiącą), łac. fe-mina, grec. thē-lys, ‘kobiecy’, thēlē, ‘pierś’, lit. dēlē, ‘pijawka’,. od *dhei, ‘doić’; stąd nazwa dzieci (p.), łaciń. filius, filia. Od dziewy nazwa grodowa Dziewin, nie rzadka; domyślano się z niej dowolnie Amazonek słowiańskich (u Czechów). Litwie brak tej nazwy, zastąpiła ją inną, merga. Dziewosłęby, dziewosłębić, niby od słać, w istocie zamiast dziewosnębić, co jeszcze w biblji ocalało, p. snębić; zamiast tego dziewosław w 16. w. po słowniczkach.
