Słownik etymologiczny języka polskiego/Serb’
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Serb’, zbiorowe; Serbin (osobnik); u nas Sarbja (kraina nad Oderą), Sarbin (z pierwotnego sŭrb-, niem. Surben, Sorben, łac. Sorabi; odmiana sĭrb-; p. pasierb z pasirzb). Nazwa dwu wielkich szczepów słowiańskich: jeden na Północy, między Łabą i Oderą (część jego do dziś ocalała w Łużyczanach); drugi za Dunajem, na Bałkanie. Od nich przychodzili do nas w 16. i 17. wieku gęślarze z gęślami, Serbowie z serbami, i przygrywali, wkońcu tylko chłopom. Nazwa powtarza się w pasirzb; Serb (niepolska postać, z cerk. srb, łuż. serb) przezwany od pokrewieństwa (mlecznego), pasirzb niecałkiem mu równy (?); p. sarbać. W 17. wieku »serbska oracya (albo pieśń)«, o ‘sprosnych żartach’.
