Słownik etymologiczny języka polskiego/sarbać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
sarbać, ‘cedzić (przez zęby)’, sorbać, serbać, kaszub. strzebać (ze wsuniętem t, jak w czes. strzebati); cerk. srbati, rus. sierbat’; strzebać polega na przestawionej postaci sreb- z serb-, z pełnem e; sarbać na półgłosce, twardej lub miękkiej, sŭrb lub sĭrb. Lit. surbiu, surbti, i (z podobną odmianą) srebiu, srebti, obok sruobti i sriaubti, o ‘łykaniu i ssaniu’; grec. rhofeō, o ‘łykaniu płynów’, łac. sorbeo. P. pasierb, Serbowie. U nas w nazwach miejscowych: Sarbiewo; Sarbja, kraina nad Oderą pod Krosnem; osobnik nazywa się Sarbin, stąd Sarbinowo i i. Zwykłe słowo polskie: sarkać (p.).
