Słownik etymologiczny języka polskiego/alkierz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
alkierz, ‘pokoik’, ‘narożnik’, przez czeskie arkerz, z niem. Erker, a to z starofranc. arquiere ‘miejsce dla łuczników’ (wystające z muru), od łac. arcus. Otóż dwu po sobie następujących r język w słowach obcych nie znosi, opuszcza jedno (p. jarmark, bachmistrz, kaczmarz), albo rozpodobnia je w l-r, nierównie rzadziej w r-l (p. Małgorzata, mularz, ludwisarz, alkierz, almarja). Podobnie u Czechów i Niemców; u nas szczególnie po narzeczach (mniej w języku pisemnym): ruła, ‘rura’, lubryka, ‘rubryka’, na Ukrainie łejstr, ‘regestr’, łycar, ‘rycerz’; kroniki ruskie nawet Ruryka w Luryka odmieniły.
