Słownik etymologiczny języka polskiego/bank

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

bank, z włosk. banco, ‘stół wekslarski’, a to z niem. Bank; bankarz, ‘wekslarz’, w całem 16. w., ale już r. 1607 czytamy: »bankierze z włoska, wechslarze z niemiecka, zamieniacze pieniędzy«; włosk. banchiere; (niewypłacalnemu wywracano jego stół, włosk. bancarotta, stąd nasz bankrut, zbankrutować, bankructwo); bankowy, bankocetle lub banknoty. Bankiet, od 16. w., również pożyczka włoska, banchetto, właściwie ‘ławeczka’; jest i u Francuzów i u Niemców.