Słownik etymologiczny języka polskiego/biedrzeniec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
biedrzeniec, ‘pimpinella’, w 15. i 16. w. częściej wiedrzeniec, ale biedrznik, biedronka i inaczej, zazulka; biedroń w Krakowskiem ‘nygus’; wszystko może od *biedry (w nazwach miejscowych, Biderici w 10. w. w Marchji), co na Zachodzie zupełnie zresztą zaginął, jest w cerkiew. i rusk., bŭdr (i bĭdr), rus. bodryj, bodrit’sia, ‘krzepki na duchu’, ‘krzepić się’, w cerk. ‘chętny’, w serb. ‘żwawy (o koniu)’, litew. budrus (Budrys Mickiewicza), ‘czujny, świeży’, od pnia bŭd-; p. budzić. Wymiana twardej i miękkiej półgłoski nic rzadkiego.
