Słownik etymologiczny języka polskiego/bieg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bieg, biec, biegnę; dawniej (psałterz, biblja) bieżeć, bieżę (»bieżą obłocy«); częstotliwe biegać; liczne złożenia z po-, za-, wy-, prze-, przy-; zbiegły, przebiegły; zabiegać, zabiegi, zabiegliwy; biegun; biegunka. Prasłowo; tak samo u Słowian wszystkich; na Rusi jeszcze 1. osoba biegu, bihu. Litew. bēgu, bēgti, ‘biec’, grec. febomai, ‘biegnę’, fobos, ‘strach’, ‘ucieczka’. Z biegłym por. niem. geläufig (od Lauf, ‘bieg’); pomijam bieguny osi ziemskiej, podbiegunowy; są i biegusy (i nazwa ptaka); obieżyświat i bieżyświat w 15. i 16. w., ‘pępownik’.
