Słownik etymologiczny języka polskiego/bierwiono
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bierwiono, bierzwiono, bierzwno, bierzmo, ‘belka’, »bier(z)wiona, bierzma w oku twoim nie widzisz«; w 15. w. birzwno, ale już w pierwszej jego połowie a dalej r. 1500 i 1532: birzmno, bierzmno u Seklucjana 1551 r., bierzmo u Reja. Prasłowo, urobione od pierwotnego, u nas już nie istniejącego *bĭrw, ‘belka’ (bułg., serb., słowień. brw, ‘belka, kładka’), urobionego od bĭr- (p. brać) przyrostkiem -w, jak np. werw, ‘lina’, od wĭr-, (‘wiązać’, ‘wrzeć’).
Obok pierwotnego *bĭr-w istnieje i przestawka *brĭw-, rus. briewno (obok bierw, bierwno), czes. brzew, brzwi, ‘kładka’, brzewno, ‘belka’ (nazwa słynnego klasztoru, Brzewnowa), u nas Brwinów obok Bi(e)rzwiennej; taka przestawka w grupie: półgłoska i płynna między spółgłoskami (tĭrt, tĭlt) powtarza się nieraz, por. nasze Krwaty obok Karwatów i i.
