Słownik etymologiczny języka polskiego/brnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
brnąć, bród, Brody, Kamienobród, brodzić; zbrodnia, zbrodniarz (tyle co ‘zdrożny’); złożenia z prze-, wy-; »ku brodom Jordanowym« biblja w l. mnogiej (porów. Brody), gdy w łac. l. pojedyncza; w biblji: przebredł jeśm, przebredwszy (»przeprawiwszy się«, Leopolita), nie *przebrzedł; por. wyżej brechać zamiast brzechać. Prasłowo; Ruś ma jeszcze brjedu, brjesti, ‘brnąć’ (z *brdnąć); Czesi mają czas teraźniejszy brzdu, brdu, obok brzedu, dziś wszystko przestarzałe; brak go niemal na Południu; litew. bredu, bristi, ‘brnąć’, brast(w)a i bradas, ‘bród’, bradyti, ‘brodzić’; por. dalej rusk. brodjaga (t. j. -ięga), ‘włóczęga’, sumasbrod, ‘warjat’; na Południu niemal tylko brod, brodnica, ‘rusałka’, broditi słowieńskie znaczy: ‘bredzić’, p. brechać; nasza brodnia, ‘sieć rybacka’.
