Słownik etymologiczny języka polskiego/brechać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brechać, dziś pospolitsze niż brzechać (mówią tylko breszę, nie brzeszę), brechun, brechliwy, brechnia; prasłowo; por. brzech(o)tać i o ‘sroce’. Pień bre- służy ogółem dźwiękom; nazwa litewska ‘jelenia-łosia’, bredis (to samo słowo tkwi w nazwie Brindisium, skąd nazwa bronzu urosła!), nasze brzedzić, w 15. wieku o ‘ryku jelenim’, obok i z tego bredzić, brydzić, brednia, jak brechnia, »bredne marzenia«, wybredny, brdać w »ubrdać sobie co«; bredzić ma to osobliwsze znaczenie bajania tylko u nas i na Rusi; postaci z bre-, bry-, już w 16. w. ogólne; wybredny właściwie ‘wymyślny’. Bre- znaczyło pierwotnie ‘głosić’, ‘mówić’, por. staroczes. brecze, brecz, ‘mówił’, breczeti i brzeczeti, ‘beczeć’, breca, ‘klępa’, brecna; p. brznieć, brzęk; br(z)echać nie jest też dźwiękonaśladowcze, lecz urobione przez -ch jak machać, pachać, jechać, spiechać, *śmiechać, wąchać.
