Słownik etymologiczny języka polskiego/mach
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mach, machać, machnąć; zamach (do zamachnąć się), odmach (pięścią, »na odmach«), zamaszysty. Urobione przyrostkiem -ch (jak jechać) od ma- w czasowniku manąć, ‘kiwnąć’, istniejącego u nas w narzeczowem zamanąwszy, ‘nagle’, dalej w majak (p.). Pień ma-, słowiański i litewski, o ‘ruchu ręką, okiem‘, ‘kiwaniu’, ‘miganiu’; lit. mo-ti, moju, ‘kiwać ręką’ (cerk. namajati oczima), mostē, ‘dał znak’, mosuoti, ‘machać’; czes. máwati i manouti, ‘machać’, ‘machnąć’. U wszystkich Słowian machati, maszą albo machają, w tem samem znaczeniu; nierównie bogaciej rozwinięte np. u Serbów.
