Słownik etymologiczny języka polskiego/brzytwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
brzytwa, brzytewka, przyrostek zwykły -twa (modli-twa), od *brzyć, ‘strzyc’, ‘golić’, rus. brit’, brieju, czes. brzíti, brziju, bułgar. bricz, ‘brzytwa’; britwa już prasłowiańskie. P. broić; brzydki. Prasłowo; brak w litew.; trackie brilōn, ‘balwierz’, awest. pairi-brīnaiti, ‘obcina’, brōithrō-taēża, ‘z ostrą klingą’, ind. bhrīnati, ‘uszkadza’. W 17. wieku śmieszne »sekretne brzytwy«; tyłu-utarnią inny to przezwał.
