Słownik etymologiczny języka polskiego/burza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
burza, burzyć, burzliwy; burzyc, burzyciel i burznik tyle co burca (obrazoburca); zaburzenie, burzan (późne, zdaje się małoruskie burjan, ‘zielsko’, ‘chwast’), oburzyć się (piszą także oborzyć, bo tu wmieszano pierwotny, zupełnie odmienny czasownik ob-orzyć, p. orzy). Prasłowo; tak samo i to samo wszędzie: cerk. burja, buriti; lit. biaurus, ‘okropny’, biaurybe, ‘brzydota’, z j wtórnem, jak w kiaunē, p. kuna; może łac. furia (nasz furjat), furo, ‘szaleję’, norwes. bure, o ‘ryku wolim’, łotew. bauruot, w tem samem znaczeniu, baurat, ‘szczuć’.
