Słownik etymologiczny języka polskiego/chwytać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chwytać, niegdyś tylko chycić, a obok tego, z inną wokalizacją, chwatać, chwacić (jak kisnąć i kwasić, gizd i gwazdać); do chwatać: chwat, chwacki; od chwatać dostało się w i do chytać, chycić: uchwycić zamiast dawnego uchycić. Prasłowo; cerk. chwatiti, chwatati, i chytati, chytiti, rus. chwatat’ i pochitit’, ‘porwać’, chiszcznyj, ‘drapieżny’; u Serbów i Słowieńców używa się i o ‘pośpiechu’, podczas gdy u Czechów i Łużyczan łączy się to znaczenie z postacią chwat, porównaj i naszego chwata; u Bułgarów i Serbów służy chwat i za ‘miarę’ (od piędzi do sążnia). P. chytry. Pień jest skut-, lit. bez s-, kutrus, ‘zwinny’, kutu, ‘rozruszam’; w słow. z sk- w czes. poskysti, skysti, ‘wystawiać’ (cerk. pod-skytiti, ‘nachylić głowę’), z ch- w czes. chystati, ‘sprawiać’.
