Słownik etymologiczny języka polskiego/czysty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czysty, czysto i czyście, czyścić, czyściec, czystota i czystość; zanieczyszczać; »na przeczyszczenie« (stąd nazwy roślin tak działających: czyściec, czyścisz, czyścica; przeszły od nas na Ruś i do Niemców: Ziest, ‘stachys’). Prasłowo; cerk. czist, czistiti, rus. czistiliszcze, ‘czyściec’ (czeskie oczistec), nieczistaja siła (o ‘djabelstwie’), czistiec, jak i w czeskiem dawnem, ‘cyna’; prus. skistai i skistan, ‘czysto’, litew. skystas, ‘rzadki’ (o płynie), skeisti, ‘rozczyniać’, skaistas, ‘błyszczący’, p. cedzić, niem. scheiden, łac. scindo, grec. schidzō, ‘dzielę’; u nas bez s-.
