Słownik etymologiczny języka polskiego/czyrchlić

[1]

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

czyrchlić, później czerchlić, zwykle tylko we złożeniu oczerchlić, ‘obijać korę drzewa’ (aby uschło); od pnia *czert-, ‘krajać’ (p. kroć, krótki); rzeczownik czrěsło u Serbów i Czechów (głównie o ‘korze dębowej’, czrijeslo i trzíslo), u nas, z odmienną samogłoską za półgłoskę: *czirsło, a od tego czasownik czyrslić, i z odmianą s w ch: czyrchlić (por. sirszl i sirzchl, ryścią i rychcią); w Statucie litewskim z ruska oczer (oczerchlił); w prawach bartnych stałe. Por. prus. kersle, ‘siekiera’, od kertu, ‘tnę’; p. trzos.





  1. Przypis własny Wikiźródeł Fragment pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.