Słownik etymologiczny języka polskiego/drzewiej
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
drzewiej, ‘dawniej’, do 17. wieku ogólne, później zapomniane, w biblji co raz drzewie, ale częściej drzewiej (z dodaniem -j), »siedm lat drzewiej niżli«, »do jednego z drzewiej uczynionych miast«, »żonoma drzewiej rzeczonyma«; w psałterzu »drzewiej niż«, ale już tylko w tym przysłówku i w urobionym odeń przymiotniku drzewiejszy: »ślubu mego drzewiejszego« (»przymierze dawne«, Leopolita); »podle obyczaja swego drzewiejszego«, »drzewiejszych dni«; u innych Słowian przymiotnik drewn ogólny, rus. driewnyj, driewnost’, ‘starożytność’, czes. drzíwe, ‘rychlej’, drzewní, ‘dawny’, serb. starodrewan, ‘starożytny’, cerk. drewle i drewĭn. Jak stary od stać, podobnie drewĭn od słów dla ‘stania silnego’, lit. drūtas, ‘silny’, prus. druwit, ‘wierzyć’, ind. dhruwa-,‘stały, pewny’, awest. drwa-, ‘zdrowy’, niem. treu i trauen; pień ten sam, co w drzewo.
