Słownik etymologiczny języka polskiego/dwór
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dwór, dworzec, podwórze, od tegoż pnia co i drzwi (dweri, p.), znaczył ‘wrota’ (ind. dwāram, ‘wrota’), potem ‘miejsce za wrotami’ (łac. forum); we zwrocie: »fora z dwora« powtarzamy więc te same słowa, jedno łacińskie, a drugie polskie. Dwór, dworować (‘służyć’ i ‘kpić’), dworny (‘elegancki’, ‘dowcipny’), dworzanin (stąd rosyjski dworjanin, ‘szlachcic’), ustaliły się wedle wzorów niemieckich (hübsch, t.j. höfisch, hofiren, Hofmann), od 15. w.; nowy jest dworzec, ‘Bahnhof’; dworak, dworaczyć. Już w biblji na dworze znaczy ‘foras’ (niem. draussen). Lit. dwaras pożyczka z polskiego; niem. Durnitz, ‘izba’, ma być pożyczką z słow. gornica, co do nas jako dornica, dwornica niby wróciła; niem. postaci chwiejne, Dornitz; p. dom.
